Είναι ένα από τα σπάνια φυτά που είχε την ίδια αναγνώριση στ’ αρχαία χρόνια που έχει και στην εποχή μας για τις φαρμακευτικές του ιδιότητες. Εκτός απ’ αυτές, οι καρποί του Ζαμπούκου τρώγονται ψημένοι και χρησιμοποιούνται σε γλυκά.
Τα λουλούδια του αρωματίζουν διάφορα λικέρ και οι καρποί του χρωματίζουν κρασιά. Κι ακόμη, οι χρωστικές ουσίες του Ζαμπούκου χρησιμοποιούνται για το βάψιμο των νημάτων και υφασμάτων. Η ρίζα και η φλούδα χρησιμοποιούνται για μαύρη βαφή. Τα φύλλα δίνουν ένα ωραίο πράσινο χρώμα και οι καρποί μπλε ή μωβ.
Το αφέψημα των λουλουδιών ήταν η θαυματουργή λοσιόν των σημερινών Γαλλίδων γιαγιάδων, στα νιάτα τους. Έπλεναν μ’ αυτό το πρόσωπό τους, για να το κρατούν πιο άσπρο και χωρίς φακίδες.
Τα φύλλα και οι καρποί του Ζαμπούκου χρησιμοποιούνται σε νευραλγίες, αλλά και σε δυσκοιλιότητα. Έχει επίσης καθαρτικές ιδιότητες, άρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε αποτοξίνωση του οργανισμού.
Το αφέψημά του είναι εφιδρωτικό, γι’ αυτό χρησιμοποιείται σε κρυολογήματα, συνάχι, βρογχίτιδα και πυρετούς. Επίσης, τα λουλούδια του χρησιμοποιούνται σε άσθμα, ρευματισμούς, δερματίτιδες, παθήσεις των νεφρών, κυστίτιδα και πονόματο. Η λαϊκή θεραπευτική χρησιμοποιεί τα φύλλα και τα λουλούδια του Ζαμπούκου σε αφεψήματα σαν φάρμακο αντισηπτικό και καταπραϋντικό για γαργάρες σε αμυγδαλές, ξερόβηχα και πονόδοντο.
Το έγχυμα του Ζαμπούκου σε γαργάρες θεραπεύει τη φαρυγγίτιδα, τον πονόλαιμο και τη στοματίτιδα. Ακόμη ο Ζαμπούκος έχει διουρητικές ιδιότητες, γι’ αυτό είναι πολύ χρήσιμος σε νεφροπάθειες, ψαμμίαση και ανουρία. Τέλος, με το αφέψημά του πλένονται οι δερματικές φλεγμονές και οι «καλόγηροι».